| Competencias do título |
|
Código
|
Competencias da titulación
|
| A1 |
Capacidade para a resolución dos problemas matemáticos que poidan formularse na enxeñaría. Aptitude para aplicar os coñecementos sobre: álxebra lineal; xeometría; xeometría diferencial; cálculo diferencial e integral; ecuacións diferenciais e en derivadas parciais; métodos numéricos; algorítmica numérica; estatística e optimización. |
| A2 |
Comprensión e dominio dos conceptos básicos sobre as leis xerais da mecánica, termodinámica, campos e ondas e electromagnetismo e a súa aplicación para a resolución de problemas propios da enxeñaría. |
| B2 |
Resolver problemas de forma efectiva. |
| B3 |
Aplicar un pensamento crítico, lóxico e creativo. |
| Resultados de aprendizaxe |
| Competencias de materia (Resultados de aprendizaxe) |
Competencias da titulación |
| Aplicar los fundamentos científico-técnicos de las tecnologías industriales. Analizar los problemas racionalizando y estructurando para llegar a resolver problemas de forma efectiva |
|
B2
|
|
| Desarrollar, programar y aplicar métodos analíticos y numéricos para elanálisis de modelos lineales y no lineales de todos los ámbiotos de la ingeniería. Aplicar un pensamento crítico, lógico y creativo. |
A1
|
B3
|
|
| Estudio a nivel general de cada parte de la Física con presentación de los correspondientes principios básicos |
A2
|
|
|
| Contidos |
| Temas |
Subtemas |
| Termodinámica |
1. Propiedades Térmicas de la Materia
2. Calor y trabajo. Primer Principio de la Termodinámica.
3. Procesos de Transmisión de Calor
4. Transformaciones en sistemas termodinámicos. Aplicaciones del Primer Principio.
5. Reversibilidad de los procesos. Segundo principio de la Termodinámica.
6. Entropía y Caracterización de procesos termodinámicos |
| Interacciones Electromagnéticas |
7. Campo Eléctrico.
8. Potencial Eléctrico.
9. Aplicaciones Electrostáticas.
10. Corriente Eléctrica.
11. Magnetostática. Fuerzas sobre cargas en movimiento.
12. Campos magnéticos generados por corrientes.
13. Propiedades magnéticas de la materia.
14. Inducción electromagnética.
15. Circuitos de corriente alterna |
| Planificación |
| Metodoloxías / probas |
Horas presenciais |
Horas non presenciais / traballo autónomo |
Horas totais |
| Prácticas de laboratorio |
15 |
22.5 |
37.5 |
| Solución de problemas |
15 |
25.5 |
40.5 |
| Sesión maxistral |
25 |
42.5 |
67.5 |
| Proba obxectiva |
4.5 |
0 |
4.5 |
| |
| Atención personalizada |
0 |
|
0 |
| |
| *Os datos que aparecen na táboa de planificación son de carácter orientativo, considerando a heteroxeneidade do alumnado |
| Metodoloxías |
|
Metodoloxías |
Descrición |
| Prácticas de laboratorio |
Metodoloxía que permite que os estudantes aprendan efectivamente a través da realización de actividades de carácter práctico, tales como demostracións, exercicios, experimentos e investigacións. |
| Solución de problemas |
Técnica mediante a que se ten que resolver unha situación problemática concreta, a partir dos coñecementos que se traballaron, que pode ter máis dunha posible solución. |
| Sesión maxistral |
Exposición oral complementada co uso de medios audiovisuais e a introdución de algunhas preguntas dirixidas aos estudantes, coa finalidade de transmitir coñecementos e facilitar a aprendizaxe.
A clase maxistral é tamén coñecida como “conferencia”, “método expositivo” ou “lección maxistral”. Esta última modalidade sóese reservar a un tipo especial de lección impartida por un profesor en ocasións especiais, cun contido que supón unha elaboración orixinal e baseada no uso case exclusivo da palabra como vía de transmisión da información á audiencia.
|
| Proba obxectiva |
Proba escrita utilizada para a avaliación da aprendizaxe, cuxo trazo distintivo é a posibilidade de determinar se as respostas dadas son ou non correctas. Constitúe un instrumento de medida, elaborado rigorosamente, que permite avaliar coñecementos, capacidades, destrezas, rendemento, aptitudes, actitudes, intelixencia, etc. É de aplicación tanto para a avaliación diagnóstica, formativa como sumativa.
A Proba obxectiva pode combinar distintos tipos de preguntas: preguntas de resposta múltiple, de ordenación, de resposta breve, de discriminación, de completar e/ou de asociación. Tamén se pode construír con un só tipo dalgunha destas preguntas |
| Atención personalizada |
|
Metodoloxías
|
| Prácticas de laboratorio |
| Solución de problemas |
|
| Descrición |
Metodoloxía que permite que os estudantes aprendan efectivamente a través da realización de actividades de carácter práctico, tales como demostracións, exercicios, experimentos e investigacións.
Técnica mediante a que se ten que resolver unha situación problemática concreta, a partir dos coñecementos que se traballaron, que pode ter máis dunha posible solución. |
|
| Avaliación |
|
Metodoloxías
|
Descrición
|
Cualificación
|
| Prácticas de laboratorio |
Metodoloxía que permite que os estudantes aprendan efectivamente a través da realización de actividades de carácter práctico, tales como demostracións, exercicios, experimentos e investigacións. |
10 |
| Solución de problemas |
Técnica mediante a que se ten que resolver unha situación problemática concreta, a partir dos coñecementos que se traballaron, que pode ter máis dunha posible solución. |
75 |
| Proba obxectiva |
Proba escrita utilizada para a avaliación da aprendizaxe, cuxo trazo distintivo é a posibilidade de determinar se as respostas dadas son ou non correctas. Constitúe un instrumento de medida, elaborado rigorosamente, que permite avaliar coñecementos, capacidades, destrezas, rendemento, aptitudes, actitudes, intelixencia, etc. É de aplicación tanto para a avaliación diagnóstica, formativa como sumativa.
A Proba obxectiva pode combinar distintos tipos de preguntas: preguntas de resposta múltiple, de ordenación, de resposta breve, de discriminación, de completar e/ou de asociación. Tamén se pode construír con un só tipo dalgunha destas preguntas |
15 |
| |
|
Observacións avaliación |
|
|
| Fontes de información |
|
Bibliografía básica
|
Serway,Raymon A. (1992-). Física. McGraw-Hill
Alonso M., Finn, E (1986-95). Física. Addison-Wesley
Burbano de Ercilla, Enrique Burbano Garcia, Carlos Gracia Muñoz. (2006). Física General. Tebar
Gettys-Keller-Skove (2005). Física para ciencias e ingeniería. McGraw-Hill
Tipler-Mosca (2005). Física para ciencias e ingeniería. Reverte
Sears, Zemansky, Young (1986-1998). Física Universitaria. Addison-Wesley
|
|
|
Bibliografía complementaria
|
|
|
| Recomendacións |
| Materias que se recomenda ter cursado previamente |
|
| Materias que se recomenda cursar simultaneamente |
|
| Materias que continúan o temario |
|
|