A avaliación desta materia farase mediante avaliación continua y a realización dun proba final, estando condicionado o acceso a dita proba á participación como mínimo do 80% das actividades docentes presenciais obrigatorias (seminarios e traballos tutelados).

A avaliación continua (N1) ten un peso do 40% na cualificación da materia e constará de dous compoñentes: seminarios e traballos tutelados.
As aspectos de avaliación serán: resolución de problemas e casos prácticos (15%), realización de traballos e informes escritos (10%), exposición oral (10%) e cuestións orais durante o curso (5%).
O exame final (N2) versará sobre a totalidade dos contidos da materia.
A cualificación do alumno obterase como resultado de aplicar a seguinte fórmula:
Nota final= 0.4*N1 + 0.6*N2
Sendo N1 a nota numérica correspondente a avaliación continua (escala 0-10) e N2 a nota numérica do exame final (escala 0-10).
Os alumnos repetidores terán o mesmo réxime de asistencia ás clases que os que cursan a materia por primeira vez.

Resultados de aprendizaxe	Competencias do título
Ser capaz de propoñer a estrutura molecular de compostos tanto orgánicos como inorgánicos mediante o uso de técnicas espectroscópicas e a espectrometría de masas.	AM1 AM2 AM4	BM1 BM2 BM4 BM5 BM7 BM10 BM11
Ser capaces de identificar nun espectro o pico basee, o ión molecular (pico principal e picos isotópicos) e os picos de fragmentación. Ser capaces de identificar os acrónimos das técnicas máis habituais de ionización e detección. Ser capaces de determinar manualmente a composición isotópica de moléculas distinguindo entre isotopómeros e isotopólogos. Ser capaces de identificar a presenza dalgúns elementos comúns (S, Cl, Br) en base ao patrón isotópico. Ser capaces de estimar o número máximo de carbonos en función do pico M 1. Ser capaz de obter posibles fórmulas para un determinado valor de masa utilizando a regra do 13. Ser capaz de utilizar a regra do nitrógeno para restrinxir o número de fórmulas posibles. Ser capaz de determinar o grado de insaturación dunha determinada fórmula empírica (DBE) Ser capaz de interpretar a que se chama magnetización en RMN e como se manipula a través de pulsos. Ser capaz de interpretar a nivel básico como se produce a relajación en RMN. Ser capaz de describir o esquema do experimento de pulsos básico de RMN xunto cos parámetros de adquisición que interveñen (SI, O1, SW, AQ, DW, FIDRES, P1, D1...). Ser capaz de interpretar os tipos de liña habituais nos espectros: absorción e dispersión. - Ser capaz de distinguir os espectros en escala de tempo (FID) e en escala de frecuencia (espectro propiamente devandito) e describir como se converte un noutro a través da Transformada de Fourier. Ser capaz de describir en términos xerais como se adquire e como se procesa un experimento bidimensional. Ser capaz de identificar a través dun experimento heteronuclear (HSQC/HMQC) os protones unidos a cada carbono. Explicar HSQC-Editado a través do DEPT-135 Ser capaz de obter información sobre a estrutura tridimensional dunha molécula a través do NOE. Demostrar coñecementos dás bases teóricas e prácticas dás técnicas difractométricas, fundamentalmente de monocristal, e ou seu uso na determinación estructural de moléculas pequenas.	AM1 AM2 AM4	BM1 BM2 BM4 BM5 BM7 BM10 BM11

Temas	Subtemas
Tema 1.- A espectrometría de masas	Principios básicos. Patrones isotópicos. Espectrometría de masas de alta resolución.
Tema 2.- Experimentos de RMN monodimensionais. RMN de outros núcleos.	RMN monodimensional: modelo vectorial de experimentos de pulsos. Obtención de los parámetros espectrales y su interpretación (1): integral y desplazamientos químicos. Obtención de los parámetros espectrales y su interpretación (2). RMN monodimensional: experimentos de doble irradiación. Secuencias de pulso en RMN monodimensional (1). Secuencias de pulso en RMN monodimensional (2).
Tema 3.- Experimentos de RMN bidimensionais	RMN bidimensional: correlaciones heteronucleares. RMN bidimensional: Principios generales: COSY. RMN bidimensional: correlaciones a través de NOE.
Tema 4.- Difracción de rayos X de monocristal
Tema 5.- Outras técnicas de análise estrutural

Metodoloxías / probas	Competencias	Horas presenciais	Horas non presenciais / traballo autónomo	Horas totais
Seminario	B1 B2 B4 B5 B7 B10 B11	12	30	42
Traballos tutelados	B1 B2 B4 B5 B7 B10 B11	1	4	5
Proba mixta	A1 A2 A4 B1 B2 B4 B5 B7 B10 B11	1	7	8
Sesión maxistral	A1 A2 A4	10	10	20

Atención personalizada		0		0

*Os datos que aparecen na táboa de planificación son de carácter orientativo, considerando a heteroxeneidade do alumnado

Metodoloxías	Descrición
Seminario	Proponse levar a cabo 12 sesións de seminarios de problemas de grupo reducido onde o alumnado resolverá os problemas propostos polo profesorado nos boletíns correspondentes. O alumnado disporá con suficiente antelación de ditos boletíns na plataforma virtual da materia para que os elabore individualmente ante da realización das clases. Tamén se empregarán para a resolución de dubidas que xurdan do temario. A asistencia será obrigatoria.
Traballos tutelados	Proponse esta actividade como a supervisión de traballos dirixidos, aclaración de dúbidas sobre a teoría ou as prácticas, problemas, exercicios, lecturas ou outras tarefas propostas; así como a presentación, exposición, debate ou comentario de traballos individuais ou realizados en pequenos grupos. En moitos casos o profesorado esixirá ao alumnado a entrega previa de exercicios. A asistencia a estas clases é obrigatoria.
Proba mixta	Proba final que contribuirá a avaliación do nivel de coñecementos e competencias adquiridas polo alumnado.
Sesión maxistral	Nestas sesións de grupo grande desenvolverase os contidos teóricos da materia acompañados dos correspondentes exemplos ilustrativos. O alumnado disporá do material que se vai a impartir, antes da realización da actividade. Fomentarase en todo momento a participación activa do alumnado.

Metodoloxías	Competencias	Descrición	Cualificación
Traballos tutelados	B1 B2 B4 B5 B7 B10 B11		0
Proba mixta	A1 A2 A4 B1 B2 B4 B5 B7 B10 B11		0
Seminario	B1 B2 B4 B5 B7 B10 B11		0

Observacións avaliación
A avaliación desta materia farase mediante avaliación continua y a realización dun proba final, estando condicionado o acceso a dita proba á participación como mínimo do 80% das actividades docentes presenciais obrigatorias (seminarios e traballos tutelados). A avaliación continua (N1) ten un peso do 40% na cualificación da materia e constará de dous compoñentes: seminarios e traballos tutelados. As aspectos de avaliación serán: resolución de problemas e casos prácticos (15%), realización de traballos e informes escritos (10%), exposición oral (10%) e cuestións orais durante o curso (5%). O exame final (N2) versará sobre a totalidade dos contidos da materia. A cualificación do alumno obterase como resultado de aplicar a seguinte fórmula: Nota final= 0.4N1 + 0.6N2 Sendo N1 a nota numérica correspondente a avaliación continua (escala 0-10) e N2 a nota numérica do exame final (escala 0-10). Os alumnos repetidores terán o mesmo réxime de asistencia ás clases que os que cursan a materia por primeira vez.

Bibliografía básica	Clegg, William (1998). Crystal Structure Determination. Oxford University Press Gross, J. H. (2004). Mass Spectrometry. Springer Günther, H. (1995). NMR Spectroscopy, Basic principles, concepts, and applications in Chemistry. 2nd Ed. John Wiley Crews, P, Rodríguez, J., Jaspers, M. (2010). Organic Structure Analysis. 2nd Ed. Oxord University Press; New York Lifshin, Eric (1999). X-ray Characterization of Materials. Wiley-VCH

Bibliografía complementaria	Glusker, Jenny P. and Trueblood, Kenneth N. (1985). Crystal Structure Analysis, a Primer. Oxford University Press, (2 ed.) Donald E. Sands (1988). Introducción a la cristalografia. Ed. Reverté Hesse, M. (1995). Métodos Espectroscópicos en Química Orgánica. Madrid, Síntesis Smart, Lesley and Moore, Elaine A. (2012). Solid state chemistry : an introduction. CRC Press, (4 ed.). Silvestein R. M.; Webster, F. X., Kiemle, D. J. (2005). Spectrometric Identification of Organic Compounds. 7th Ed. Wiley

Observacións