| Competencias do título |
|
Código
|
Competencias do título
|
| A1 |
Definir conceptos, principios, teorías e feitos das diferentes áreas especializadas da Química |
| A2 |
Propoñer alternativas para resolver os problemas químicos complexos das diversas especialidades químicas |
| A4 |
Innovar en métodos de síntese e análise química relacionados coas diferentes áreas da Química. |
| A7 |
Operar con instrumentación avanzada para análise química e a determinación estrutural |
| A8 |
Analizar e utilizar os datos obtidos de forma independente en experimentos de laboratorio complexos relacionándoos coas técnicas químicas, físicas ou biolóxicas axeitadas, incluíndo o uso de fontes bibliográficas primarias |
| B1 |
Posuír e comprender coñecementos que acheguen unha base ou oportunidade de ser orixinais no desenvolvemento e/ou aplicación de ideas, a miúdo nun contexto de investigación |
| B2 |
Que os estudantes saiban aplicar os coñecementos adquiridos e a súa capacidade de resolución de problemas en contornos novos ou pouco coñecidos dentro de contextos máis amplos (ou multidisciplinares) relacionados coa súa área de estudo. |
| B3 |
Que os estudantes sexan capaces de integrar coñecementos e enfrontarse á complexidade de formular xuízos a partir dunha información que, sendo incompleta ou limitada, inclúa reflexións sobre as responsabilidades sociais e éticas vinculadas á aplicación dos seus coñecementos e suizos |
| B7 |
Identificar información da literatura utilizando as canles axeitadas e integrar esta información para crear e contextualizar un tema de investigación. |
| B10 |
Usar a terminoloxía científica en inglés para discutir os resultados experimentais no contexto da profesión química |
| B11 |
Aplicar correctamente as novas tecnoloxías de capturar e organizar a información para resolver problemas na actividade profesional |
| Resultados de aprendizaxe |
| Resultados de aprendizaxe |
Competencias do título |
| Utilizar a terminoloxía química, nomenclatura, convenios e unidades |
AM1
|
BM7
BM10
|
|
| Adquisición de coñecementos básicos relacionados coa química supramolecular |
AM1
AM4
AM7
|
BM2
|
|
| Entender a relación entre a estrutura dos compuestos químicos e a formación de super y supramoleculas a través de procesos de recoñecemento molecular y el autoensamblaxe |
AM1
|
BM3
|
|
| Entender a química supramolecular como unha ferramenta para a construción de sistemas complexos a partir de unidades perfectamente definidas e a súa aplicación en distintas áreas da investigación
|
AM1
AM4
|
BM1
|
|
| Interpretar os datos procedentes de observacións experimentais e a utilización das diversas técnicas experimentais empregadas na súa caracterización. |
AM2
AM8
|
BM11
|
|
| Contidos |
| Temas |
Subtemas |
| Tema 1. Principios básicos. |
Definicións básicas. Relación entre a estrutura, a reactividad supramolecular e propiedades. Tipos e propiedades das forzas de ligazón non covalentes que interveñen nos procesos supramoleculares.
|
| Tema 2. Receptores moleculares. |
Definición. Principios para o deseño de receptores. Modos de estudo interaccións ligando-receptor |
| Tema 3. Auto-ensamblaxe molecular: Nanotubos, cápsulas moleculares, etc. |
Propiedades e características dos procesos de auto-ensamblaxe molecular. Implicacións en procesos biolóxicos. Principais nanoestructuras obtidas mediante este tipo de procesos: deseño e propiedades. Catenanos, rotaxanos e nós. |
| Tema 4. Aplicacions da química supramolecular: |
Transporte, catálisis, química combinatoria dinámica, sensores, máquinas moleculares e sistemas auto-replicantes. Aplicacións en nanotecnoloxía. |
| Tema 5. Cristais líquidos. |
Clasificación, propiedades e aplicacións. Introdución, auto-organización e auto-ensamblaxe. Xeneralidades cristais líquidos. Cristais líquidos formados mediantes interaccións non covalentes. Outros materiais brandos |
| Tema 6. Química de coordinación supramolecular. |
Xeneralidades procesos supramoleculares guiados por química de coordinación. Oligómeros cíclicos. Caixas moleculares. Arquitecturas interencadenadas. Helicatos |
Tema 8. Química organometálica supramolecular.
|
Conceptos básicos e principios. Ligazóns intermoleculares, tipos de ligazóns empregadas na química supramolecular organometálica. Receptores organometálicos e os seus complexos ligando/receptor. Procesos de autoensamblaxe a través dos diferentes tipos de ligazóns organometálicos (dativos, interacciónes pi, ligazóns de hidróxeno, etc) |
| Planificación |
| Metodoloxías / probas |
Competencias |
Horas presenciais |
Horas non presenciais / traballo autónomo |
Horas totais |
| Sesión maxistral |
A1 B1 B2 B3 B7 B10 B11 |
12 |
30 |
42 |
| Seminario |
A2 A4 A7 A8 |
7 |
7 |
14 |
| Presentación oral |
A8 B1 B2 B3 B7 B11 |
2 |
13 |
15 |
| Proba mixta |
A1 A2 A8 B2 |
2 |
0 |
2 |
| |
| Atención personalizada |
|
2 |
0 |
2 |
| |
| *Os datos que aparecen na táboa de planificación son de carácter orientativo, considerando a heteroxeneidade do alumnado |
| Metodoloxías |
|
Metodoloxías |
Descrición |
| Sesión maxistral |
O profesor exporá os contidos fundamentais de cada tema que serán previamente fornecidos aos alumnos co fin de que os preparen pola súa conta con anterioridade ao desenvolvemento da clase |
| Seminario |
Sesións dedicadas á resolución de problemas e cuestións coa participación activa do alumno. |
| Presentación oral |
Defensa oral dun traballo asignado ao alumno. O alumno terá que expor devandito traballo durante un período máximo de 15 minutos. O estudante deberá expor os objectivos, a metodoloxía, o contido e as conclusións do seu traballo. |
| Proba mixta |
Consistirá nunha proba escrita sobre os contidos da materia |
| Atención personalizada |
|
|
| Descrición |
A metodoloxía de ensino proposto está baseada no traballo do estudante, quen se converte no principal responsable do seu proceso educativo. Para que este obteña o mellor rendemento do seu esforzó, é de extrema importancia acadar unha interacción estreita e constante alumno-profesor co fin de guiar ao estudante neste proceso. A través de tal interacción, e das diferentes actividades de avaliación, o profesor poderá determinar ata que punto o estudante está a alcanzar os obxectivos propostos en cada unidade temática e orientalo a este respecto. Esta orientación levarase a cabo a través de entrevistas individuais que se celebrarán nas horas de titoría do profesor e/ou nos horarios máis convenientes para o alumnado. Obviamente, e á parte destas titorías propostas polo profesor, o alumnado poderá acudir a titorías a petición propia cantas veces desexe e nos horarios que lle resulten máis convenientes.
O alumnado con recoñecemento de dedicación a tempo parcial e dispensa académica de exención de asistencia deberá de poder participar dunha metodoloxía formativa e actividades docentes asociadas que lle permitan acadar os obxectivos formativos e as competencias propias da materia. Para elo, este alumnado poderá participar dun sistema personalizado de titorías de orientación e avaliación que servirán por unha banda, para orientar o traballo autónomo do alumno e levar un seguimento da súa progresión durante o curso; e por outra, para avaliar o grao de desenvolvemento competencial acadado. Todas elas serán prefixadas co alumnado en función da súa dispoñibilidade atendendo ao cronograma de contidos da materia e concretando os prazos de entrega do diferente material susceptible de ser avaliado (seminarios). Este material seralles entregado previamente a través da plataforma Moodle segundo o cronograma acordado na entrevista inicial. Durante as sesións de titoría trataranse aspectos asociados tanto aos contidos da materia como á revisión conxunta dos traballos entregados, así como á realización de pequenos test de avaliación para comprobar se o alumnado segue con aproveitamento esta metodoloxía. |
|
| Avaliación |
|
Metodoloxías
|
Competencias |
Descrición
|
Cualificación
|
| Proba mixta |
A1 A2 A8 B2 |
Proba escrita sobre os contados da materia |
60 |
| Presentación oral |
A8 B1 B2 B3 B7 B11 |
Exposición oral dun traballo asignado ao alumno |
20 |
| Seminario |
A2 A4 A7 A8 |
Resolución de problemas na aula |
20 |
| |
|
Observacións avaliación |
A cualificación do alumno, que non será inferior á proba mixta nin á obtida ponderándoa coa nota da avaliación continua, obterase como resultado de aplicar a fórmula seguinte:
Nota final= máximo(0.4 x N1 + 0.6 x N2)
Sendo N1 a nota numérica correspondente á suma da presentación oral e de seminarios (escala 0-10) e N2 a nota numérica da proba mixta (escala 0-10).
En todo caso, para aprobar a materia, será requisito imprescindible alcanzar unha nota final mínima de 5.0 (escala 0-10).
Os estudantes repetidores/as terán o mesmo réxime de asistencia ás clases que os que cursan a materia por primeira vez.
Dentro do contexto dunha "avaliación continua" e de acordo co contido do
escrito "Probas de Avaliación e Actas de Cualificación de Grao e
Mestrado", a chamada "segunda oportunidade de xullo" enténdese
exclusivamente como unha segunda oportunidade de realización da proba
mixta. Porén, na devandita oportunidade realizarase de novo a proba
mixta e á cualificación obtida nesta sumaranse as obtidas durante o
curso nas outras actividades. As porcentaxes serán as mesmas que na
"primeira oportunidade".
As matrículas de honra (M.H.) outorgaranse prioritariamente aos alumnos
que aprobaran a materia na primeira oportunidade, e só se outorgarán na
chamada "segunda oportunidade" se o número máximo daquelas non se cubriu
na súa totalidade na primeira.
O profesor
responsable da materia podería eximir total ó parcialmente a un alumno en que
concorra do proceso de avaliación continua no caso de circunstancias moi excepcionais,
obxectivables e axeitadamente xustificadas. Así mesmo, aquel alumnado con
recoñecemento de dedicación a tempo parcial e dispensa académica de exención de
asistencia, participará dun sistema personalizado de titorías de orientación e avaliación
que permita valorar a súa evolución e desenvolvemento competencial na materia, e
finalmente terá que someterse a un exame particular que non deixará dúbidas sobre
o seu nivel de coñecementos e competencias.
|
| Fontes de información |
|
Bibliografía básica
|
(1996). Comprehensive Supramolecular Chemistry. Pergamon, 1996. Pergamon
(2005). Macrocyclic Chemistry. Current Trends and Future Perspectives. Springer
V. Balzani, M. Ventura, A. Credi (2003). Molecular Devices and Machines. Wiley-VCH, Weinheim
Philip A. Gale and Jonathan W. Steed (editores) (2012). Supramolecular Chemistry: From molecules to nanomaterials. Wiley and Sons Ltd.
K. Ariga, T. Kunitable (2016). Supramolecular Chemistry: Fundamentals and Applicacions. Springer- Verlag, Berlin
J.-M. Lehn (1995). Supramolecular Chemistry: Fundamentals and Applicacions. VCH, New York
I. Haiduc, F. T. Edelmann (2008). Supramolecular Organometallic Chemistry. Wiley-VCH, Weinheim
R. Ungaro, E. Dalcanale (1999). Supramolecular Science: Where it is and where it is going. Kluwer, Dordrecht
Shriver, Kaesz e Adams (). The Chemistry of metal cluster complexes.
|
|
|
|
Bibliografía complementaria
|
|
|
| Recomendacións |
| Materias que se recomenda ter cursado previamente |
| Profundización en Química Analítica/610509001 | | Profundización en Química Física/610509002 | | Profundización en Química Orgánica/610509004 | | Análise Estrutural Avanzado/610509005 | | Profundización en Química Inorgánica/610509003 |
|
| Materias que se recomenda cursar simultaneamente |
|
| Materias que continúan o temario |
|
| Observacións |
|
Para garantir o correcto desenvolvemento das competencias asociadas a
esta materia recoméndase que o alumnado posúa os coñecementos de química
propios da titulación do Grao en Química. |
|